Lange tijd hadden potentiële eigenaars van een woning de mogelijkheid om het geld dat ze voor de aankoop van hun vastgoed nodig hadden te financieren door middel van een zogenaamde spaarhypotheek. De spaarhypotheek was een vorm van lenen die eigenlijk uit twee delen bestond. Enerzijds was er de hypothecaire lening op zich en daarnaast was er ook nog een soort van spaarverzekering die onder andere de kapitaalverzekering eigen woning werd genoemd. Het spreekt voor zich dat beide onderdelen onlosmakelijk met elkaar verbonden waren. De spaarhypotheek was vrij populair onder jonge eigenaars van een woning, maar verloor diens populariteit na de Wet herziening fiscale behandeling eigen woning. Deze wet stelt immers dat nieuwe spaarhypotheken hun fiscaal voordeel verliezen.
Twee facturen
Mensen die er voor kiezen om geld te lenen middels een spaarhypotheek kregen maandelijks twee afzonderlijke rekeningen gepresenteerd. De ene rekening was er voor de rente van de hypothecaire lening terwijl de tweede lening uitsluitend betrekking had op het bedrag dat in de spaarverzekering werd gestort. Beide rekeningen waren uiteraard verplicht en er mocht niet van worden afgeweken. Wat de kostprijs betreft lag de spaarhypotheek in lijn met de lineaire hypotheek. De bank had dan ook de zekerheid van de opbouw van het kapitaal en daarnaast werd ook de kostprijs onder de vorm van de intrest die in rekening werd gebracht maandelijks afgerekend. De bank had dus ruim voldoende zekerheid waardoor het prijskaartje betrekkelijk laag kon worden gehouden.
Voorwaarden van de spaarhypotheek
De voorwaarden die verbonden waren aan de spaarhypotheek liggen in lijn met die van een klassiek hypothecair krediet. Er is ook bij deze hypotheek uiteraard sprake van het zogenaamde pandrecht waarbij de kredietnemer er mee akkoord gaat dat er een pand wordt geplaatst op het vastgoed waarvoor de lening wordt afgesloten. Daarnaast moeten de bedragen automatisch van de rekening worden afgeschreven en kunnen ze uitsluitend gekoppeld worden aan de bankrekening waar het inkomen van de kredietnemer op wordt gestort. Het spreekt tot slot voor zich dat het inkomen ook voldoende toereikend moet zijn om niet alleen de twee rekeningen te betalen, maar tegelijkertijd te kunnen blijven voldoen aan de kosten van het dagelijks leven. In ieder geval, voldeed je aan deze voorwaarden, dan was het geen enkel probleem om de spaarhypotheek af te sluiten.